Η ΝΑΥΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Η ΝΑΥΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Στο διήγημα " Όνειρο στο κύμα" το όνειρο και η πραγματικότητα συμπορεύονται και τα όριά τους γίνονται δυσδιάκριτα. Η νεαρή Μοσχούλα, το αντικείμενο του ερωτικού πόθου του νεαρού βοσκού, ενσαρκώνει την ίδια την Ομορφιά για κείνον, στη ποιητική και μαγική περιγραφή που κάνει ο Παπαδιαμάντης .Ο ήρωας μας τη βλέπει να πέφτει γυμνή στη θάλασσα για να κολυμπήσει και εκστασιασμένος από την ομορφιά της αποδιδράσκει από την πραγματικότητα για να απολαύσει το μαγικό θέαμα. Ο ποιητής, που κρύβεται μέσα στο μηχανισμό της πεζογραφίας του Παπαδιαμάντη, αναδύεται για να δώσει μια από τις πιο λυρικές και ερωτικές περιγραφές του γυναικείου σώματος

Βλέπουμε βέβαια πως η περιγραφή της ομορφιάς της Μοσχούλας δεν αυτονομείται στο διήγημα, αλλά παρουσιάζεται σαν κομμάτι της ομορφιάς της φύσης, ολοκληρώνεται μέσα σ’ αυτήν. Έτσι ο νεαρός βοσκός μιλώντας για « όνειρο στο κύμα» ακουμπά και το αρμονικό δέσιμο φύσης- ανθρώπου, όχι μόνο την εξιδανικευμένη ομορφιά της αγαπημένης του. Πρόκειται για μια κατάφαση στη ζωή, ένα βάπτισμα στην εξαγιασμένη φύση...

Ο ύμνος για την ομορφιά του γυναικείου σώματος συχνά στην ποίηση συμπλέκεται με την ομορφιά της φύσης.

Μέρος του "παραδείσου" και ο ίδιος ο ήρωας, ο νεαρός βοσκός, που πολλές φορές έχει δηλώσει την ενότητά του με τη φύση και την ευτυχία του μέσα σ' αυτήν

Η ομορφιά του κοριτσιού λοιπόν αντικρίζεται ως ιδανική γιατί ο ίδιος ο ήρωας έχει τα μάτια του γεμάτα από την ομορφιά του παραδείσου που ζει· και μέσα σ’ ένα τέτοιο φυσικό τοπίο ομορφιάς και αγνότητας πώς να μην μεταθέσει την πληρότητα που νιώθει, το φυσικό κάλλος που θαυμάζει, στο πρόσωπο της Μοσχούλας ; Δεν έχει ερωτευτεί μόνο αυτήν, αλλά έχει ερωτευτεί όλα όσα βλέπει, όλα όσα χαρακτηρίζει « δικά του»:

«Όλα εκείνα ήσαν ιδικά μου. Οι λόγοι, αι φάραγγες, αι κοιλάδες, όλος ο αιγιαλός, και τα βουνά».

Κόσμος και ομορφιά της φύσης είναι ένα για τον Παπαδιαμάντη.

« Η ναυς των ονείρων» λοιπόν ήταν γι αυτόν η Μοσχούλα, « όνειρο στο κύμα».

Το όνειρο όμως θα τελειώσει για τον ήρωα αφού μετέπειτα θα ζήσει μια ζωή υποτέλειας και ανελευθερίας στη πόλη, παρέα με τις νοσταλγικές αναμνήσεις της αγνής νεότητας του. Άλλωστε «στο κύμα» το έζησε , στη θάλασσα που είναι ρευστή, απρόσιτη, μυστηριώδης και απόρθητη για τον άνθρωπο…

Ζώντας πια στον αστικό "πολιτισμό" μας αποκαλύπτει ανέπαφο ένα κομμάτι του εαυτού του, εκείνο που μπορεί ακόμη να ονειρεύεται και να αντιστέκεται στην ασχήμια που ζει...

Ο ώριμος πια δικηγόρος ξαναζεί στη απρόσωπη πόλη ,μέσα από τις μνήμες του, το χαμένο όνειρό του και ο Παπαδιαμάντης στην αφιλόξενη πόλη "της δουλοπαροικίας" - όπως λέει την Αθήνα - ξαναζεί τις στιγμές της αθωότητας της νεανικής του ζωής μέσα από τις περιγραφές των διηγημάτων του. Περιγραφές με μοναδικό πάθος που αποτελούν γι αυτόν λυτρωτικές διαφυγές προς τη φύση και το χαμένο του παράδεισο...